DE MOORD
"mama !" riep Jeroen, "ja wat is er schat" zei moeder, "waar is mijn Nike pet ?" zei Jeroen, "mischien onder de bank" zei moeder, "oke" riep Jeroen, "ik heb hem al dank je wel hoor", "oke schat" zei moeder. "Martin bel jij die oppas eens want ik heb vanavond een etentje geregeld" riep moeder, "oh, gezellig, ik ga al bellen" zei Martin. "Loesje en Liesje allebei even douchen" riep moeder Sandra. "oke mam" was het antwoord.
"waar ligt dat telefoon nummer nou?" "waar het altijd ligt, in de la van de kast" "o ja". "hoi laura, kan je komen oppassen ?" "oh, nee sorry ik had al een afspraak voor vanavond maar misschien kan mijn vriendin wel, het nummer is 0674537023" "oke, ik ga bellen, nou, toch bedankt" "oke, doei" "doei"
Martin belde het nummer, "hoi, met saskia"  "hoi, met martin, laura zei dat jij mischien bij ons kan oppassen"  "oh ja hoor, voor hoveel ?" "F2.50,- per uur"  "oh, okee wat is het adres?" Martin gaf het adres en vertelde dat de sleutel onder de mat lag. "MARTIN, schiet op, dadelijk missen we de bus!" riep Sandra. "ja, ben klaar" riep Martin, en ze gingen. "Wat een rare mensen" dacht Saskia, "ik moet oppassen terwijl ze nu hun kinderen  al alleen laten, ik zal maar snel gaan". Een minuut of 10 later stond Saskia voor de deur en Jeroen deed de deur open, "hallo" zei Saskia, "hoi, jij moet de oppas zijn" zei Jeroen stoer met zijn pet achterste voren en zijn jeans aan, "ja, ik ben Saskia" zei Saskia. "Mijn twee zusjes zijn boven ik heet Jeroen en mijn zusjes Loesje en Liesje, nou, daar staat de chips en daar staat drinken" zei Jeroen en hij wees 2 kastjes aan. "okee" zei Saskia, "mag ik de tv aanzetten?" vroeg Saskia, "nee, dat gaat helaas niet, hij is stuk" zei Jeroen,  "ook dat nog" dacht Saskia. "Jij moet om 9:00uur naar bed en het is nu 9:10, ga je pyjama maar vast aan trekken, dan mag je nog tien minuten opblijven" zei Saskia. "okee, ik ga al" zei Jeroen. Jeroen kwam naar beneden en zei "mijn zusjes slapen al, die waren al in bed gelegd". "oh, okee, nou nog 5 minuten" zei Saskia. 5 minuutjes later ging Jeroen naar boven en naar bed Saskia zag de krant liggen en begon hem te lezen, weer een gezin met oppas gedood,
oh, daar wordt je gek van, als maar die moorden. Toen de telefoon ging hoorde zij aan de andere kant van de lijn een vage stem zeggen " Help Laura " Ze hing op en dacht dat het een flauwe grap was, maar ze werd weer gebeld en hoorde "Help Jeroen", ze hing op en belde de politie want ze vond het nu wel erg griezelig worden en die zeiden dat het wel een flauwe grap zou zijn. Ze werd steeds banger en begon weer de krant te lezen, maar ze werd weer gebeld, ze nam op en zij met trillende stem "hallo ?",  "Help Laura , help Jeroen " klonk het.
"Nu ga ik maar even bij de kinderen kijken of alles in orde is" dacht Saskia bij zich zelf en ze ging naar boven en naar de kamer van de tweeling,  ze gilde het uit want ze waren opgehangen aan een touw en hun ogen lagen er uit en overal bloed en toen ......... kratssssss!!!, kreeg ze een mes in haar rug..............................

wie zal het geweest zijn?

LAURA, de oppas die niet kon ?

JEROEN de grote broer ?
Of de OUDERS ?
Of misschien iemand anders ? 
Ik weet het niet, griezel het maar lekker uit !

                                                                              

 

Op een mooie dag liep ik door kinderkwelder, waar ik woonde.
Ik liep langs de slager, de bakker, de groentewinkel en de tabakszaak.
Iedereen zwaaide want deze weg liep ik altijd naar school. Maar toen kwam ik langs de snoepwinkel. Ik kwam daar altijd na schooltijd met mijn vriendinnen. We durfden niet alleen naar binnen want er was iets aan die winkel, wat ons een beetje bang maakte. De winkel was donker en overal hingen spinnenwebben. En de verkoper, dat was echt een monster.
We hadden hem nog nooit in zijn geheel gezien, want hij zat altijd in het donkerste hoekje van de winkel achter de toonbank. Het was een mager oud mannetje met zo'n kraakstem dat je hem bijna niet kon
verstaan.
Die dag na school liep ik dus met een groepje vriendinnen naar de
snoepwinkel. We gingen de winkel binnen en er klonk twee keer het belletje zodat de verkoper kon horen dat we binnenkwamen. Hij kwam dan achter een gordijn vandaan en vroeg: ,,Wat motten jullie hier?'' terwijl hij dat best wist en wij zeiden dan altijd terug:,,Wij komen
wat lekkers halen meneer'' En dan zei hij weer:,,Nou effe snel dan want ik heb het druk'' en dan zeiden we om de beurt wat we hebben wilden.
Als iedereen wat had gingen we als een gek naar buiten en aten op wat we hadden gekocht.
Maar op een zaterdag toen mijn moeder ziek was vroeg mijn vader:,,wil jij even een koek halen voor je moeder?'' En dat wou ik voor geen cent maar ik wist dat tegenstribbelen geen zin had. dus ik ging op weg naar de snoepwinkel. Daar aangekomen deed ik de deur open en zag dat er iets nieuws lag: suikerhart! Dat was het lekkerste dat ik maar een paar keer in mijn leven had gehad en ik kocht hem. Thuis gaf ik hem aan mijn moeder en omdat ik zo lief was kreeg ik ook een
stuk. Verrukkelijk!
De volgende dag werd er iemand uit de klas vermist en (als ik het eerlijk zeg) vond ik dat helemaal niet erg want het was Derk die jongen die mij altijd pest. Na school gingen we weer op weg naar de snoepwinkel en deden wat we altijd deden.
De volgende dag werd er weer iemand vermist op school en nu was het een van mijn vriendinnen. Na school wou niemand ook naar de snoepwinkel maar mijn zusje wou graag dat ik suikerhart haalde. En ja hoor, in de etalage lag weer een heel nieuw hart. Ik ging de winkel binnen en het belletje klonk. Het was stil in de winkel en de verkoper kwam maar niet. Wel hoorde ik twee stemmen die van de verkoper en die van het allervreselijkste schoolhoofd dat je maar kunt verzinnen. Ik wist dat ik het niet moest doen maar ik deed het toch. Ik klom over de toonbank en luisterde wat er gezegd werd:,,Ik heb je nu al twee kinderen geleverd zodat je suikerhart kunt verkopen.Wil je er nu nog
meer? Als dat zo doorgaat word het nog eens een keertje verdacht.''
Mijn hart stond stil, ik kon me niet meer bewegen. Dat hart dat daar in de etalage lag, het was het hart van mijn vriendin! Ik wou nog meer weten en luisterde verder:,,Ik geloof dat ik wat hoorde''het was de stem van de verkoper.,,Ik ga even kijken'' er klonken voetstappen mijn kant op en ik wou nog over de toonbank vluchten maar hij had me al gezien. Ik sprong langs hem heen de achtertuin in. Hij kwam me achterna ik voelde aan de poort. Op slot. ik zat in de val!!!! Toen hij vlak bij me was klom ik over de poort hij greep mijn enkel en een stekende pijn schoot door me heen. Maar ik rende door, ik hoorde zijn stem nog nagalmen in mijn hoofd:,,niemand zal het toch ooit te weten komen, je kunt er niet over praten''. Wat hij bedoelde wist ik toen nog niet, maar een ding wist ik wel: ik kwam daar nooit meer.
Ik rende door tot ik voor mijn eigen voordeur stond. Ik was buiten adem. Mijn moeder deed open en ik wou haar alles vertellen maar dat kon ik niet. Steeds toen ik over de snoepwinkel begon, schoten er tranen in mijn ogen. Ik heb ook nog steeds een rode plek op mijn enkel waar de verkoper mij gegrepen had. Steeds als ik er weer over begin kan ik niet verder komen want de verkoper had mijn woord bezegeld. Eigenlijk was dat maar goed ook want niemand zal het toch ooit geloven. Ik kan er alleen over typen maar erover praten is me nog nooit gelukt en dat zal me ook nooit lukken!

 

 

SCARRY !!!!!

Karin keek omhoog naar de berg. De zon scheen in haar ogen. Ze blokkeerde de zon door haar hand aan de zijkant van haar hoofd te leggen. Ze was op vakantie in Frankrijk en zou in hotel de Zonnegloed slapen. Dit was de eerste vakantie zonder haar ouders. Ze liep de houten trap op en toen ze na een vermoeiende wandeling bij de deur kwam, belde ze aan. Een oude man deed open: "kom binnen", zei hij met een lage stem. Ze zat in de serre. Ik ben de hotelmanager zei de man die de deur had open gedaan. Karin keek om zich heen en zag een gast een krant lezen. Ze zag boven de krant een beetje pluizig haar uitkomen. Zijn gezicht kon ze niet zien. De hotelmanager heeft inmiddels een formulier gepakt en geeft deze aan Karin. Ook pakt hij een ouderwetse veer uit het potje inkt wat op de balie staat en geeft deze ook aan haar. Ze pakt de pen aan en begint te schrijven. Er komt een donkerrode vloeistof uit, maar Karin let hier niet op en begint het formulier in te vullen.  Bij haar kamer aangekomen opent de manager haar deur. Karin wil naar binnen lopen, maar hij houd haar tegen. Ze schrikt. Maar de manager kijkt haar vriendelijk aan en zegt:"wat je ook doet ga nooit naar kamer nummer 13". Karin schud haar hoofd en hij laat haar erdoor. Die nacht word Karin wakker. Ze heeft net een nachtmerrie gehad met allemaal duistere schimmen erin. Ze loopt naar de douche en neemt een glas water. De woorden van de manager spoken door haar hoofd. Nooit naar kamer nummer 13. Pff ik ga gewoon even gauw kijken en ren dan snel weg.  13 gaf het nummer op de deur aan. Hij stond op een kier en ze besloot naar binnen te gaan. Ze keek om zich heen en zag in de hoek wat weg schieten. Ze schrok een rat die haatte ze. Ze zag een kast en keek er in. Haar ogen sprongen open en ze zag 4 harten op sterk water staan. Ze deinsde achteruit en stootte tegen iets zachts. Toen ze achter zich keek zag ze 4 lijken hangen met een bebloede buik. Allemaal meisjes van haar leeftijd. Ze rende de kamer uit maar in de deuropening stond een schim. Het was de man die die middag in de serre zat. Ze zag zijn pluizige haar en toen ze iets naar beneden keek zag ze dat hij een mes bij had . Hij lachte hard en ze wou terug de kamer inrennen, maar daar stond de manager met een enorme bijl in zijn hand. Hij zei met zware stem: Ik heb nog zo gezegd ga nooit naar kamer nummer 13. Hij lachte hard. Er is nooit meer iets van haar vernomen. Een weekje later staat er een meisje met haar koffers voor hotel zonnegloed. Dit was de eerste vakantie zonder haar ouders. Meteen ook haar laatste!